O ciclo histórico da narrativa casariana. A Galicia do século XX e o papel dos intelectuais
Descargas
Publicado
Cómo citar
Número
Sección
Licenza
DOI:
https://doi.org/10.32766/brag.378.676Palabras clave:
Carlos Casares, narrativa galega, novela e historia, intelectuaisResumo
A presente achega coloca o foco no “arco central” da narrativa de Carlos Casares, un ciclo narrativo que ten como pórtico a novela Xoguetes para un tempo prohibido e que se completa coa triloxía formada por Ilustrísima, Os mortos daquel verán e Deus sentado nun sillón azul. Téntase unha aproximación temática a esta parte da súa obra, realizada desde a historia das ideas, co obxectivo de mostrar como neste ciclo se ofrece unha determinada lectura dun período da historia recente de Galicia –que abrangue, aproximadamente, os dous primeiros terzos do século XX–, e como nesa lectura do dito período se plasma tanto a visión que o autor ten do papel dos intelectuais no mundo contemporáneo, canto a súa concepción da súa propia posición como intelectual.
Descargas
Citas
Basanta, Ángel (2012): “A traxectoria narrativa de Carlos Casares”, Grial 196, 16-27.
Bermúdez Montes, María Teresa (2009): “Ecos e lecturas da narrativa europea contemporánea na obra de Carlos Casares”, en Noia/Rodríguez/Vilavedra 2009: 11-30.
Calvo, Tucho (2003): Carlos Casares. O conto da vida. A Coruña: La Voz de Galicia.
Carballa, Xan e Damián Villalaín (eds.) (2004): Carlos Casares. Os amigos, as imaxes, as palabras. Vigo: A Nosa Terra.
Carro, Xavier (2009): “Xoguetes para un tempo prohibido, unha novela clave na narrativa casariana”, en Noia/Rodríguez/Vilavedra 2009: 71-101.
Casares, Carlos (1967): Vento ferido. Vigo: Galaxia.
Casares, Carlos (1969): Cambio en tres. Vigo: Galaxia.
Casares, Carlos (1975): Xoguetes pra un tempo prohibido. Vigo: Galaxia.
Casares, Carlos (1979): Os escuros soños de Clío. Santiago: Cerne.
Casares, Carlos (1980): Ilustrísima. Vigo: Galaxia.
Casares, Carlos (1987): Os mortos daquel verán. Vigo: Galaxia.
Casares, Carlos (1996): Deus sentado nun sillón azul. Vigo: Galaxia.
Casares, Carlos (2002): O sol do verán. Vigo: Galaxia.
Díaz-Fierros, Francisco e Henrique Monteagudo (eds) (2003): Carlos Casares. A semente aquecida da palabra. Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega.
Fortes, Belén (2002): “Carlos Casares. Palabra de escritor”, Tempos novos 56, 61-65.
Freixanes, Víctor F. (1976): “Carlos Casares. Os dereitos do escritor”, en Unha ducia de galegos. Vigo: Galaxia, 273-294.
Lama, María Xesús (1999): “Entrevista con Carlos Casares”, Galicien Magazin 8, 22-29.
Noia, Camiño, Olivia Rodríguez e Dolores Vilavedra (eds.) (2009): Actas Simposio Carlos Casares. [S. l.]: Fundación Carlos Casares.
Monteagudo, Henrique (2017): Carlos Casares. Un contador de historias. Vigo: Galaxia.
Platas Tasende, Ana Mª (1998): “Conversación con Carlos Casares”, Revista Galega de Ensino 21, 15-26.
Riera, Miquel (1997): “De lengua, tradiciones y otros griales. Entrevista a Carlos Casares”, Quimera. Revista de literatura 158-159, 69-74.
Sánchez Ferraces, Xosé Luís (2009): “Os mortos daquel verán vinte anos despois da súa publicación”, en Noia/Rodríguez/Vilavedra 2009: 239-259.
Vilavedra, Dolores (2004): “O mundo de Casares, visto desde un sillón azul”, en Carballa/Villalaín 2004: 177-178.
Villanueva, Darío (2003): “Unha presentación de Deus sentado nun sillón azul”, en Díaz-Fierros/ Monteagudo 2003: 197-204.
