Un problema de palabras. A poética de Xela Arias

Descargas

Publicado

27-04-2022

Cómo citar

Nogueira Pereira, M. X. (2022) “Un problema de palabras. A poética de Xela Arias”, Boletín da Real Academia Galega. A Coruña, (382), pp. 31–40. doi: 10.32766/brag.382.805.

Número

Núm. 382 (2021): Xela Arias

Sección

Estudos sobre a figura homenaxeada no Día das Letras Galegas

Licenza

Autores/as

DOI:

https://doi.org/10.32766/brag.382.805

Palabras clave:

Xela Arias, poesía, discurso metaliterario, xeración, xénero

Resumo

A visión de Xela Arias sobre a escrita reflectida en textos autopoéticos, conferencias ou entrevistas permite a reconstrución dun discurso metaliterario que non só define as claves da súa poética senón que a sitúa nunhas coordenadas estéticas e ideolóxicas. Das primeiras destaca a importancia da linguaxe —a palabra— nun constante exercicio de experimentación baseado na liberdade. Das segundas, a conciencia de estar a escribir desde unha condición, a de muller, e nunha lingua minorizada. E, como pano de fondo, a subversión da orde estabelecida, a denuncia dos falsos equilibrios e o cuestionamento da orde das cousas.

Descargas

Os datos de descargas aínda non están dispoñibles.

Citas

Alonso, María (1989). Vigo me sugiere dolor. Atlántico Diario, 26/III/1989, 19.

Álvarez, Juan Carlos (1994). Los sentimientos son el agujero que han dejado a las mujeres. Faro de Vigo, 1/XII/1994, ‘Domingo’, 3.

Arias, Xela (1984a). Poética. En: IV Festival de Poesía no Condado. Salvaterra de Miño: A.C.D. O Condado.

Arias, Xela (1984b). Pregúntanme: a poesía. La Voz de Galicia, 10/V/1984 e 17/V/1984.

Arias, Xela (1988). ¿Que por que? Congostra, 0.

Arias, Xela (1989). Paixón de militancia e escuros desertores. Filología Románica, 6, 137-143.

Arias, Xela (1991). Autopoética. Boletín Galego de Literatura, 11, 199-202.

Arias, Xela (2001). ¿Para que os poetas hoxe?. En: Xela Arias. Álbum de Mulleres. Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega.

Arias, Xela (2003). Intempériome. A Coruña: Espiral Maior.

Carballa, Xan (1990). Xela Árias. Pertenzo a unha xeración pequerrechiña e diferente que non se identifica cos maiores nen cos máis novos. A Nosa Terra, 426, 21.

Carneiro, Montse (1990). Xela Arias cuelga en la pared los dramas inconfesables que descubre a través de la poesía. El Ideal Gallego, 12/VIII/1990.

González Fernández, Helena (2005). Elas e o paraugas totalizador. Escritoras, xénero e nación. Vigo: Edicións Xerais de Galicia.

Noia, Camiño (2004). Muller e literatura na escrita de Xela. En: Valentín Arias, ed. Xela Arias, quedas en nós. Vigo: Edicións Xerais de Galicia, 130-138.

Nogueira Pereira, María Xesús (2021a). A soidade xeracional de Xela Arias. En: Luís Cochón e Laura Caamaño Pérez, eds. Celebración de Xela Arias. “INTEMPÉRIATEME”. Sobre a dificultade de traducírmonos. Cadernos Ramón Piñeiro XLIV. Santiago de Compostela: Xunta de Galicia, 189-197.

Nogueira Pereira, María Xesús (2021b). Introdución. En: Xela Arias, Poesía reunida (1982-2004). Vigo: Edición Xerais de Galicia, 8-64.

Nogueira Pereira, María Xesús (2021c). Xela Arias. De certo, a vida ía en serio. Santiago de Compostela: Chan da Pólvora.

Porteiro, María Xosé (1996). Xela Arias. ‘O poema vaime. La Voz de Galicia, 21/III/1996, 3.

Rivas, Manuel (1990). Xela Arias, a escritora que convertiu os cabalos en tigres. La Voz de Galicia, 25 /III/1990, 105.

Romaní, Ana (2003). Xela Arias, serse intempestiva. Tempos novos, 78, 82.

Vázquez de Gey, Elisa, ed. (1988). Queimar as meigas. (Galicia, 50 anos de poesía de muller). Madrid: Torremozas.

Vidal Villaverde, Manuel (2002). Denuncia do equilibrio. Atlántico Diario, 18/II/2002.