Rutas do canle segredo

Resumo

A demora de dúas décadas na publicación de Canle segredo desde as datas da súa escrita (1951-1954) impediu o seu posíbel efecto como “sinal para un cambio de rumbo” no panorama poético do seu tempo, tal como asegura Méndez Ferrín. De se producir tal incidencia, sería na liña dun discurso de formulación conversacional e non na do coloquialismo do social realismo. O libro de Álvarez Blázquez puido dialogar máis tarde, porén, coas poéticas da renovación producida na década dos 80 pola vía da súa formulación intimista, as tonalidades afectivas e o ritmo fluído e ben temperado. O autor apostara polo uso dunha retórica sobria e cordial a través da que se manifestan emocións como as da ledicia amorosa, a evocación da plenitude das vivencias da nenez, a dor pola perda do paraíso, o soño de evasión, a crítica doída e o desprezo moral fronte á inxustiza ou o amor transcendente á Terra como clave da súa invariábel posición ideolóxica galeguista. O libro desenvolve unha singular poética do sentido oculto da realidade e da inefabilidade das emocións desde a perspectiva dunha filosofía persoal da comunicación non verbal e dunha lectura semiótica do poder comunicativo do silencio.