A escrita e as súas metamorfoses

Resumo

A obra de Luísa Villalta —que non se pode entender sen o seu entrelazado coa música— é un desexo permanente de experiencia e aprendizaxe, un espazo de transformación non só de si propia, senón tamén da sociedade e do mundo. Un decurso ético e estético que vai do eu ao nós para ser suxeito en plenitude, a facer parte activa dunha totalidade mellorable, a contribuír —como fai a fotosíntese— a una vida de certo creativa. Pois, non en balde, a creación villaltiana, que comeza coa reflexión musical que nunca abandona, vai respirar nos distintos xéneros: poesía, teatro, ensaio, novela, tradución, relato e artigo xornalístico, se ben á maneira de vasos comunicantes. Formas diversas, e ecoantes, para abordar e expresar a ilimitada complexidade do ser humano e do mundo que habita, sempre dende unha irrenunciable racionalidade que o ritmo do corazón modula. Así, coidamos, é na lectura de toda a súa produción escrita onde podemos enxergar non só a coherencia e fecundidade do seu pensamento, senón o sentido pleno dunha evolución na que unhas obras nacen das outras e se relacionan nun diálogo incesante, tamén para nós lectoras / lectores.